Oepsie daisy. Ik voel me op het moment net Bridget Jones. Veel ideeën, resoluties en doelen, maar veel komt er niet van. Ik heb genoeg minuten gedacht aan het schrijven van een blog, maar het echt schrijven, tja, dat duurde even. En toch heb ik me er nu tot gezet!
Op het moment zit ik in Frankrijk, het hele mooie land, waar het prachtig weer is en het dus eigenlijk wel een beetje zonde is om mijn tijd te verdoen met het tikken op een computer, om vervolgens de helft van wat ik geschreven heb weer te verwijderen. Die delete knop is tegenwoordig mijn beste vriend hoor, al is dat niet de bedoeling. Ik wil wel schrijven, en doe het ook, alleen dan meer voor mijzelf en die dingen zijn mij te privé om ze ook te delen op het internet. Dus, gevolg: er komt een maand lang helemaal niets op mijn blog terecht. Al is voor de oplettende lezer wel wat activiteit van mij te zien, zo af en toe veranderd het logo of een bepaald lettertype. Maar goed, de hele tijd je layout veranderen helpt natuurlijk niet naar het schrijven van dingen, want dat is nou eigenlijk wel waar dit 'platform' voor bedoeld is. Over een paar dagen (lees: 4), begint school weer. En laten we nou niet zeggen dat ik er heel veel zin in heb. Wakker worden om 11 uur, wat brood gaan halen, rustig en lekker ontbijten, dan wat lezen en zwemmen prefereer ik toch boven wakker schrikken door een wekker om 6:30u, vervolgens een uur achter de kast staan, dan toch kiezen voor de trui die inmiddels al vijfhonderd keer is gedragen, koffie nodig hebben om het eerste uur niet in slaap te vallen en mezelf dwingen om een halve boterham naar binnen te proppen. En dan ook nog een half uur op de fiets. Hoezee! En dan niet te vergeten dat bij thuiskomst geen rust te wachten staat, nee, dan gaan we aan het huiswerk en de vele toetsen. En ook nog een verslag schrijven, want dat vinden de docenten zo leuk. Vervolgens rennen op een hockeyveld en dan soms ook nog oppassen. Moet ik daarna eigenlijk ook nog lezen in een van de vele boeken (soms super leuke *kuch* literatuur) maar meestal plof ik mijn bed in, vergeet ik hopelijk niet om mijn wekker aan te zetten en dan moeten die boeken dus worden uitgelezen de dag van tevoren. Of niet (rebel hier).
Genoeg geschreven over mijn zware leven, ik moet nu maar genieten van het leven op dit moment. En op dit moment kijk ik uit over de wijnvelden en roept een zwembad me toe. Hmm, zo zwaar heb ik het dan toch niet. En tijd om wat te schrijven heb ik dus ook. En moet ik dus ook eens doen.
Liefs, Emma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten