Ik heb jullie al een paar keer geupdate over het gedoe met ochtenden en ikzelf. Dat gaat gewoon niet helemaal perfect samen. Ochtenden en ik: it's complicated.
Ik weet nog dat toen ik jong was dat ik de ochtenden heel erg leuk vond. Ik wilde absoluut niet gaan slapen en wilde dat het zo snel mogelijk weer ochtend werd. Opstaan, uit mijn bed en hup de wijde wereld in (althans, mijn dorp en de natuur dan). Nou zijn er wel wat redenen dat ik dat gevoel nu niet meer heb. Ik heb nog nooit zo gehouden van slapen als dat ik nu doe. En dat komt omdat ik moe ben, omdat het leven wat ik nu leid veel energie uit me trekt, maar ik dat wel wil blijven leiden. Want hoe hectisch het soms is, school, sport, afspraken en alles wat ik er ook nog eens omheen wil doen, ik wil het wel. Want het doet me goed en geeft me ook energie. Maar het neemt ook energie weg.
En dan heb ik niets liever dan na een lange dag denken: eindelijk, ik heb toch weer even alles gedaan. En dan in je bed ploffen en in slaap te doezelen, dat is pas fijn. Maar dan de volgende ochtend opstaan, dat was me nog een dingetje. Nu moet ik zeggen dat ik nu nog zeker niet iedere ochtend wakker word, uit mijn bed spring en klaar ben om de dag aan te gaan (volgens mij hebben ook zeer weinig mensen dat), maar het is zeker verbeterd. Ik begin de schoonheid van de ochtend te zien.
Het nieuwe begin van een dag, van een periode, van een levensstijl, dat kan een ochtend allemaal
bevatten. De een sleurt zichzelf uit bed en moet er weer tegenaan, de ander begint met een ander inzicht, wil er iets nieuws van maken. En dan heeft het licht ook nog eens een grote invloed. Wakker worden, en dan het liefst rustig en natuurlijk, de gordijnen opendoen en het licht op je gezicht laten komen: dat heeft toch wel wat. Ontbijten, aandacht besteden aan de kleine dingen: heel fijn.
Helaas zijn mijn ochtenden vaak niet zo, maar als ze zo zijn, dan begin ik er steeds meer van te genieten. En dat is maar beter ook, want ja, die ochtenden, die kan je moeilijk ontlopen.
